فرشته احمدی، گرچه اصالتی افغانستانی دارد، اما در سال ۱۳۷۱ در تهران به دنیا آمد و موفق به اخذ مدرک کارشناسی مهندسی برق شد. او خوشنویسی را نزد استادان برجسته‌ای مانند محمدعلی قربانی در خط نسخ و محمدمهدی میرزایی در خط نستعلیق فراگرفته است. از سال ۱۳۹۷ به عنوان مدرس خوشنویسی فعالیت می‌کند و تاکنون چندین ورکشاپ خوشنویسی برگزار کرده است؛ از جمله دو ورکشاپ در نمایشگاه قرآن مصلای تهران در سال‌های ۱۴۰۲ و ۱۴۰۳ و همچنین ورکشاپ‌های متعدد در استان سمنان، یکی از این ورکشاپ‌ها در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان این استان برگزار شده است.
فرشته احمدی در نمایشگاه‌های گروهی متعددی شرکت داشته است؛ از جمله نمایشگاه استانداری تهران در سال ۱۳۹۵، فرهنگسرای اندیشه، نمایشگاه قلم‌های لاجورد در کتابخانه ملی در سال ۱۳۹۷، نمایشگاه چله‌نگاران بانوی آفتاب در فرهنگسرای قیطریه همان سال، نمایشگاه اساتید و هنرجویان انجمن خوشنویسان ایران در فرهنگسرای بهمن در سال ۱۳۹۸، و نمایشگاه «جان پدر کجاستی» در یونسکو تهران در سال ۱۳۹۹.
این هنرمند جوان امسال نخستین نمایشگاه انفرادی خود را با عنوان «از نی تا نینوا» برگزار کرد که با استقبال خوبی از سوی بازدیدکنندگان مواجه شد.
برخی از افتخارات فرشته احمدی شامل کسب مقام دوم استانی در مسابقات فرهنگی و هنری دانش‌آموزان استان سمنان در سال ۱۳۹۰، انتخاب به عنوان هنرمند برگزیده جشنواره فرهنگی هنری آرمان استان تهران در سال ۱۳۹۵، کسب مقام سوم در اولین جشنواره خوشنویسی دانشگاه‌های پیام نور تهران در سال ۱۳۹۶، و عنوان هنرمند برگزیده مرحله اول بیستمین جشنواره ملی خوشنویسی رضوی است. همچنین اثری از خوشنویسی او در کتاب «جان پدر کجاستی» توسط کمیسیون ملی یونسکو در تهران منتشر شده است.
این سابقه درخشان هنری، زمینه‌ساز گفت‌وگویی جذاب با خبرنگار صبا درباره فعالیت‌ها و تجربیات این هنرمند جوان و پرکار شد.
شما در رشته مهندسی برق تحصیل کرده‌اید. چطور مسیرتان به هنر خوشنویسی کشیده شد؟
علاقه‌ام به خوشنویسی از دوران راهنمایی شکل گرفت. آن زمان خط خوبی داشتم که همیشه مورد توجه و تحسین معلم‌ها و هم‌کلاسی‌ها قرار می‌گرفت. در دوران مدرسه موفق شدم در جشنواره فرهنگی‌هنری دانش‌آموزان استان مقام دوم را کسب کنم، اما ورود جدی‌ام به دنیای خوشنویسی به سال ۱۳۹۱ بازمی‌گردد. از طرفی، خانواده مادری‌ام نیز به این هنر علاقه‌مندند و این زمینه را برای رشد و انگیزه من فراهم کردند.
آیا در رشته تحصیلی‌تان یعنی مهندسی برق مشغول به کار هستید؟
من در دانشگاه مهندسی برق خوانده‌ام، اما در حال حاضر در این زمینه فعالیتی ندارم. اکنون به‌عنوان برنامه‌نویس وب مشغول به کارم.
شما در دو سبک نسخ و نستعلیق آموزش دیده‌اید. کدام سبک برایتان دل‌نشین‌تر است؟
هر دو سبک ویژگی‌های خاص خود را دارند؛ خط نسخ با نظم و انسجامش بسیار قابل احترام است، اما از نظر من خط نستعلیق زیباترین خط دنیاست و عشق من به این شیوه‌ی نگارش، باعث شده تمرکز اصلی‌ام روی آن باشد.
برای خوشنویسی، معمولاً چه نوع اشعار یا متونی را انتخاب می‌کنید؟
اشعار عرفانی و عمیق بزرگان ادب فارسی مانند مولانا، حافظ، سعدی و سایر شاعران کلاسیک، از جمله انتخاب‌های همیشگی من هستند.
نمایشگاه «از نی تا نینوا» عنوانی خاص و تأمل‌برانگیز دارد. لطفاً درباره این نام و مفهوم آن توضیح دهید.
همان‌طور که شاعر گفته: «اهل نظر معامله با آشنا کنند»، برایم افتخار بزرگی است که اولین نمایشگاه انفرادی‌ام و نخستین نمایشگاه یک بانوی خوشنویس افغانستانی، به نام سیدالشهدا (ع) مزین شد. در انتخاب نام، گزینه‌های مختلفی در ذهنم بود، اما در نهایت عنوان «از نی تا نینوا» را برگزیدم. «نی» به قلم خوشنویسی اشاره دارد و «نینوا» به سرزمین شهادت و ایثار. این عنوان ترکیبی‌ست از ارادت قلبی و ابزار هنری.
بازخورد مخاطبان از نمایشگاه انفرادی شما چگونه بود؟
نمایشگاه با استقبال بسیار خوبی روبه‌رو شد؛ به‌حدی که زمان آن به مدت دو هفته تمدید گردید. خوشنویسان برجسته‌ای همچون استاد محمدعلی قربانی، استاد محسن میرحسینی و استاد حسن حسین‌نژاد با حضورشان در نمایشگاه، لطف داشتند و مشوق بنده بودند. این تجربه برای من، فرشته احمدی بانوی خوشنویس افغانستانی، نقطه عطفی در مسیر هنری‌ام بود.
آیا در برگزاری نمایشگاه، به‌عنوان یک هنرمند غیرایرانی با شما همکاری مناسبی صورت گرفت؟ تاکنون با مشکلی در این زمینه مواجه شده‌اید؟
نمایشگاه انفرادی من با بودجه شخصی و در نگارخانه «ترانه باران» برگزار شد. مدیریت و تیم روابط عمومی این گالری بسیار حرفه‌ای و همراه بودند و حتی در مسیر برگزاری نمایشگاه، راهنمایی‌های ارزشمندی به من ارائه دادند. خوشبختانه این نمایشگاه با بازتاب‌های مثبت در رسانه‌های معتبر ایران مواجه شد. در نمایشگاه‌های گروهی نیز به‌دلیل اینکه هماهنگی‌ها از سوی برگزارکنندگان انجام می‌گیرد، تاکنون با مشکلی مواجه نبوده‌ام. در مجموع، تجربه من از برگزاری نمایشگاه‌های انفرادی و گروهی مثبت بوده و هیچ‌گاه به‌عنوان یک خوشنویس افغانستانی با مانع خاصی روبه‌رو نشده‌ام.
هنر خوشنویسی چه تأثیری بر زندگی شخصی و روحی شما گذاشته است؟ هنگام نوشتن چه احساسی دارید؟
به قول شاعر: «جایی که سلطان خیمه زد، غوغا نماند عام را». خوشنویسی هنری ظریف، صبورانه و دیریاب است. این مسیر باعث شده نسبت به گذشته آرام‌تر و سنجیده‌تر عمل کنم. در مواجهه با مسائل، دیگر واکنش‌های فوری ندارم و تلاش می‌کنم به درون خودم رجوع کنم. می‌توانم بگویم خوشنویسی، نوعی مراقبه عمیق و درونی برایم شده است.
به نظر شما برای افزایش توجه مردم به هنرهای تجسمی و به‌ویژه خوشنویسی چه باید کرد؟
گام نخست، فرهنگ‌سازی صحیح است. باید این دیدگاه را در جامعه تقویت کرد که خرید آثار هنری نه‌تنها حمایت از هنرمند است، بلکه نوعی سرمایه‌گذاری بلندمدت محسوب می‌شود. هرچند می‌دانم شرایط اقتصادی برای بسیاری دشوار شده، اما اگر این آگاهی در جامعه ایجاد شود که ارزش آثار هنری با گذر زمان افزایش می‌یابد، بی‌تردید رغبت به خرید آثار بیشتر خواهد شد.
آیا قصد دارید نمایشگاه‌هایی در خارج از کشور، به‌ویژه افغانستان، برگزار کنید؟
قطعاً علاقه‌مندم در افغانستان و در کنار هنرمندان و خوشنویسان افغانستانی، نمایشگاهی برگزار کنم. این موضوع برای من نه‌تنها یک آرزو، بلکه مسئولیتی فرهنگی نیز هست.
به‌عنوان نخستین بانوی افغانستانی که موفق به برگزاری نمایشگاه انفرادی خوشنویسی شدید، دیدگاهتان درباره جایگاه این هنر در میان بانوان افغان چیست؟
فرهنگ مردم افغانستان و ایران سرشار از عشق به هنر و زیبایی است. خوشنویسی در میان بانوان این سرزمین‌ها همواره جایگاه ویژه‌ای داشته، هرچند هنوز می‌توان برای ترویج و رشد آن بیشتر تلاش کرد. دلیل اصلی کم‌رنگ شدن حضور گسترده در این هنر، سختی مسیر یادگیری و یکنواختی ابزارهای آن است؛ چراکه هنرجو برای سال‌ها با قلم نی، مرکب مشکی و کاغذ گلاسه سر و کار دارد. اما با همه این چالش‌ها، هنر خوشنویسی هنوز هم قلب‌های زیادی را می‌رباید. من، فرشته احمدی بانوی خوشنویس، همچنان خود را یک هنرجو می‌دانم و برای این مسیر پایانی متصور نیستم. راهی‌ست که با عشق می‌روم.
بدون دیدگاه