عالی که فرصت این گفتگو فراهم شد. نخست کمی در باره خانواده و زندگی فامیلی بگید، پدر و مادر چه کاره اند و چند سال است در ایران زندگی می‌کنید؟
پدرم شغل آزاد دارند، اما همواره بر این باور بوده‌اند که میان دختر و پسر هیچ تفاوتی وجود ندارد و با تمام توان برای تحصیل همه فرزندانشان تلاش کرده‌اند. ایشان علاقه زیادی داشتند که من مسیر تحصیل و کسب دانش را با آرامش و حمایت کامل طی کنم.
مادرم نیز که از خانواده‌ای باسواد و اهل علم هستند، بیش از هر چیز در زندگی به آموزش و تحصیل ما اهمیت می‌دادند. اصالتا از ولایت میدان وردک و از بهسود هستیم.
به یاد دارم در اواسط دهه هشتاد شمسی، زمانی که داشتن کامپیوتر در میان خانواده‌ها رایج نبود، خانواده‌ام برای ما یک دستگاه کامپیوتر تهیه کردند. با وجود اینکه آن زمان هنوز دانش‌آموز بودیم، مادرم با جدیت بر یادگیری مهارت کار با کامپیوتر تأکید داشتند.
من در ایران به دنیا آمده‌ام.
بسیار خوب چقدر درس خواندید و از دوران تحصیل چه خاطرات تلخ و شیرینی دارید
تا مقطع لیسانس، در رشته مهندسی برق تحصیل کرده‌ام. اگرچه علاقه‌مند به ادامه تحصیلات آکادمیک بودم، اما متأسفانه این فرصت فراهم نشد. در دوران تحصیل، علاقه وافری به فعالیت‌های علمی و پژوهشی داشتم که نتیجه‌ی آن تدوین و انتشار چهار مقاله علمی-تحقیقاتی است. یکی از این مقالات توسط معتبرترین و برجسته‌ترین ژورنال مهندسی برق جهان منتشر شده است. تا همین الان هم این مقالات در ریسرچ گیت سایتیشن میگیرند. و دانشمندان زیادی به این مقالات استناد می کنند. موضوع مقالات دررابطه با هوش مصنوعی و مهندسی برق است.
سال‌ها پیش، بلافاصله پس از اتمام دوران دبیرستان، وارد دانشگاه شدم و در آن زمان از نخستین دانشجویان افغانستانی در دانشگاه به شمار می‌رفتم. به‌دلیل ناآشنایی کارکنان دانشگاه با روند ثبت‌نام دانشجویان غیرایرانی، انجام مراحل اداری و ثبت‌نام من معمولاً با آزمون و خطا همراه بود. در دوران دانشجویی، در مسابقات خوشنویسی دانشجویان استان تهران شرکت کردم و موفق شدم رتبه سوم را کسب کنم. از آنجایی که دانشگاه محل تحصیلم میزبان این رویداد بود، در مراسم اختتامیه توجه ویژه‌ای به من شد و نسبت به سایر شرکت‌کنندگان، زمان و توجه بیشتری به بنده اختصاص یافت و بیشتر تشویق شدم.
چطور به هنر خوشنویسی رو آوردید؟ آن هم به نستعلیق که کار بسیار سختی‌است.
می‌توان گفت علاقه من به خط نستعلیق از دوره راهنمایی و با خواندن کتاب هنر شکل گرفت. البته همیشه دست‌خط خوبی داشتم و معلم‌ها و هم‌کلاسی‌هایم آن را تحسین می‌کردند. خانواده مادری‌ام نیز علاقه زیادی به تحصیل و خوشنویسی داشتند. پدربزرگ مادری‌ام از جمله افراد سرشناس و مورد احترام محل خود، در افغانستان بودند. ایشان فردی آگاه و با تجربه به شمار می‌رفت. گرچه بیش از ۲۵ سال است که ایشان از دنیا رفته‌اند، اما هنوز هم در محل‌شان به یاد آورده می‌شوند. نمی‌توان تأثیر این موارد را نادیده گرفت.
پس از پایان دوره دبیرستان، آموزش تخصصی و حرفه‌ای نستعلیق را نزد استاد میرزایی آغاز کردم.
میشه لطفا در مورد پدر بزرگ مادری و اینکه چه کاره بوده و همچنان در مورد محل آموزش و احیانا هنرمندان هم دوره هم اطلاعات بدید؟
پدر بزرگ من زمین‌دار، شخص معتمد و بزرگ محل بوده است. باسواد بوده که در آن دوره معدود افراد سواد داشته اند. بقیه بماند.
از اولین روز کلاس خوشنویسی تا اکنون به صورت فشرده بگید که در چه کلاسی، کجا و پیش کدام استادانی آموزش داده اید؟
نستعلیق نزد استاد محمد مهدی‌میرزایی و خط نسخ نزد استاد محمد علی قربانی.
بسیار عالي، هر دو استادان معروف و مطحی است. تذهیب هم می کنید؟
با تذهیب در حد مبتدی آشنا هستم، پیگیر فعالیت های تدهیب کاران بنامی چون استاد رامین مراتی و استاد یونس جامی هستم. اما خودم تذهیب کار نیستم.
چند نمایشگاه داشته اید تا حال که اگر لطف کنید گزارش گذرا بدید برای خوانندگان ما.
در نمایشگاه‌های گروهی متعددی در تهران شرکت کرده‌ام، که برخی از آن‌ها با حضور استادان و هنرمندان افغانستانی و برخی دیگر با هنرمندان ایرانی برگزار شده‌اند.
یک نمایشگاه انفرادی داشته‌ام که می‌توان آن را به عنوان اولین نمایشگاه یک بانوی افغانستانی در زمینه خط نستعلیق در سراسر جهان دانست. این نمایشگاه با عنوان «از نی تا نینوا» در نگارخانه ترانه باران واقع در محله اقدسیه تهران برگزار شد. تقریباً تمامی خبرگزاری‌های معتبر و رسمی ایران این رویداد را پوشش خبری دادند.
از آنجا که این نمایشگاه در یک گالری خصوصی برگزار شده بود، ابتدا قرار بود فقط به مدت یک هفته دایر باشد، که این مدت زمان مرسوم نمایشگاه‌ها در ایران است. اما به دلیل استقبال گسترده بازدیدکنندگان، مدت زمان نمایشگاه به سه هفته تمدید شد و از نظر تعداد بازدیدکنندگان نیز با استقبال بسیار خوبی مواجه گردید.
استقبال مردم چطور بود؟
نمایشگاه «از نی تا نینوا» با استقبال چشمگیر مخاطبان روبه‌رو شد و بی‌تردید می‌توان آن را یکی از پربازدیدترین نمایشگاه‌های انفرادی خوشنویسی در سال‌های اخیر در تهران به شمار آورد. از حیث پوشش رسانه‌ای نیز، این رویداد هنری در میان نمایشگاه‌های مشابه، از بالاترین سطح بازتاب خبری برخوردار بود. تمامی خبرگزاری ها و روزنامه های معتبر ایران، به پوشش گسترده این رویداد هنری پرداختند.
عالی، با خانم‌های خوشنویس از کشور و افغانستان آشنا هستید و می دانید خانم‌ها تا چه حد در این عرصه فعال اند؟
تا حدودی آشنایی دارم و با وجود محدودیت‌هایی که برای زنان وجود دارد، بانوان افغانستانی توانسته‌اند حضوری مؤثر و چشمگیر در عرصه‌های هنری داشته باشند.
تا چه حد می خواهید این هنر را ادامه بدید و نستعلیق در زندگی شما چه جایگاهی دارد؟
نستعلیق و یا هر حرفه دیگری نامحدود است. نمی توان برای آن سقفی در نظر گرفت. به قول شاعر او می کشد قلاب را …
تقریبا تمام استادان و خوشنویسان درجه یک مردم ما برای فدا‌کاریهای شهید مزاری کارهای هنری انجام داده اند شما هم در این مورد کاری انجام داده اید؟
بابه مزاری همواره برای من نمادی از انسانی آگاه و فرهیخته بوده است. او در گام نخست به شناخت عمیقی از خود دست یافت و سپس توانست تاریخ هزاره ها را دگرگون کند. من معتقدم نخستین وظیفه هر یک از ما در زندگی، شناخت دقیق خودمان است. خوب است که با الهام از او، نگاهی تازه و متفاوت به درون خود داشته باشیم؛ زیرا این مسیر خودشناسی، آسان نیست و سال‌ها تلاش و پشتکار می‌طلبد. اما اگر به این مرحله برسیم، قادر خواهیم بود دستاوردهای شگفت‌انگیزی خلق کنیم. ما انسان‌ها معمولاً زمانی به دیگران آسیب می‌زنیم که احساس کنیم حضور یا رفتار آن‌ها تهدیدی برای بقا یا موقعیت ماست. این واکنش اغلب از ناآگاهی نسبت به ارزش و جایگاه واقعی خودمان ناشی می‌شود. وقتی باور داریم که دیگری می‌تواند جای ما را بگیرد یا موفقیت او به معنای حذف ماست، وارد میدان رقابت ناسالم می‌شویم؛ و گاه برای محافظت از خود، به آسیب رساندن به او متوسل می‌شویم.
وطن و سرزمین را چگونه معنی می کنید و دل تان برای سر زمین پدری تنگ شده یانه؟ پدر و مادر چه چیزی از وطن برای شما تعریف کرده است؟
وطن و سرزمین دو تا واژه که یک معنی دارند. سرزمین همان خاکی که بر فرش آن راه می‌رویم، کوه است، دشت و دریا‌است که زیر آسمانش نفس می‌کشیم، اما وطن معنای عمیق‌تری دارد به نظرم. وطن یک حس عمیقه که دلم برایش همیشه تنگ است.
و سخن آخر؟
اولین رسالت ما در زندگی سعی وتلاش برای دستیابی به خودشناسی است. خط نستعلیق فراتر از یک شیوه نگارش، یک هنر زندگی است؛ هنری که با ظرافت و معنویت پیوند خورده و می‌تواند در آرامش روح، تقویت هویت فرهنگی و رشد شخصیتی افراد تأثیرگذار باشد. در دنیای پرشتاب امروز، پرداختن به چنین هنرهایی می‌تواند راهی برای بازگشت به درون و تجربه‌ی معنا در زندگی باشد.
در پایان، چند نمونه از آثار خوشنویسی خانم احمدی تقدیم حضور شما می‌شود.
منبع: پایگاه تحلیلی فرهنگی اکنون
بدون دیدگاه